In April 2021, midden in de corona periode, werd mijn wereld op zijn kop gezet. Het begon allemaal onschuldig, met plotseling last van benauwdheid en pijn in mijn zij. Ik sportte altijd veel en had elke week intensieve waterpolo trainingen, maar omdat alles was gestopt door corona merkte ik dus pas veel later hoe benauwd ik eigenlijk was bij bewegen. Naarmate de dagen vorderden, verslechterde mijn conditie. Zelfs een paar meter lopen eindigde in uithuigen op mijn knieën. Door de constant negatieve corona-testen snapte ik niet wat er dan wel aan de hand was.

Op een woensdagavond ging het mis. Ik kreeg zoveel pijn bij mijn linkerlong dat het niet meer lukte om in te ademen en ik voor mijn gevoel aan het stikken was. Ik ben met spoed naar het ziekenhuis in Amstelveen gegaan en diezelfde avond weer met spoed opgenomen in een het VU ziekenhuis in Amsterdam. Die nacht hoorde ik dat ik maar net aan iets veel ergers was ontsnapt.

Mijn linkerlong zat voor 90% gevuld met longemboliëen, bloedpropjes, waardoor zuurstof niet meer goed naar mijn hart vervoerd kon worden. Mijn rechterlong was voor ongeveer 50% aangetast. Daarnaast kwam de stekende pijn van een longinfarct, die zich ter grootte van een tennisbal bevond onderin mijn linkerlong. Je mag van geluk spreken dat er überhaupt nog zuurstof naar je hart is gekomen, zei de arts. Ik weet nog dat ik dacht, hoe kan dit mij, als verder gezonde vrouw van 20 overkomen?

Door alle risicofactoren af te gaan bleef er uiteindelijk maar één ding over: de anticonceptiepil. Dezelfde pil die ik op mijn 16^e zo gemakkelijk had voorgeschreven gekregen, zonder enige waarschuwing voor de bijwerkingen.

Ik had überhaupt nog nooit van het woord ‘longembolie’ gehoord, tot dat moment. En nu heeft dit ‘vanzelfsprekend’ anticonceptiemiddel ervoor gezorgd dat ik mijn leven lang elke dag bloedverdunners moet slikken en ik nog elke dag leef met de bijwerkingen en nasleep van deze gebeurtenis. De impact reikt verder dan fysieke pijn. Ik vertrouw mijn eigen lichaam niet meer. De angst voor terugkerende symptomen en nieuwe complicaties is altijd aanwezig. Bovendien lijdt mijn energieniveau eronder en worstel ik met blijvende klachten van benauwdheid. Ik voel mij alleen in welke stappen ik moet zetten, vooral nu ik al jaren lijd aan bloedarmoede en er weinig tot geen onderzoek is uitgevoerd op het gevolg van bloedverdunners op de vrouw en in het bijzonder de menstruatie.

Door deze ervaring ben ik steeds meer bewust geworden van de mogelijke gevolgen van het gebruik van de anticonceptiepil en de voorlichting beschikbaar hierover. Het is schokkend hoe weinig mensen op de hoogte zijn van de bestaande risico’s en hoe belangrijk het is om jezelf goed te laten informeren. Het is niet alleen aan vrouwen en alle anticonceptie gebruikers om zich bewust te zijn van deze risico’s. Iedereen die betrokken is bij het voorschrijven en gebruiken van anticonceptie, zou de juiste voorlichting moeten krijgen en geven en op de hoogte zijn van de eventuele mogelijke bijwerkingen. Mijn verhaal is namelijk niet uniek. Daarom wil ik mezelf en anderen aanmoedigen om hun ervaringen te delen en zich bewust te worden van de keuzes die ze maken met betrekking tot anticonceptie en het verbeteren van de begeleiding bij het maken van deze keuzes.

Lees je dit en herken je jouw eigen verhaal in de mijne? Schroom niet om contact op te nemen.