“Ik was 19 toen ik begon met de pil, ongeveer een jaar nadat ik begon met seks. Ik hoorde best veel slechte verhalen over de pil en mijn moeder was ook niet zo’n fan van alle hormonen die ik dan zou gebruiken. Voordat ik begon met de pil nam ik heel vaak de morning after pil, maar ik merkte dat ik drie weken na het innemen daarvan heel verdrietig en depressief werd. Toen ben ik dus toch begonnen met de pil, maar dat gaf ook veel mentale klachten. De relatie die ik toen had ging telkens aan en uit, en daardoor schommelde mijn pilgebruik ook heel erg. Af en toe gebruikte ik de pil wel, af en toe niet. Ik voelde me in die tijd erg labiel en verdrietig. Het zou ook met de omstandigheden van die relatie en COVID te maken kunnen hebben, maar ik had wel het gevoel dat de pil alles erger maakte.
“De informatie over anticonceptie vond ik vaak vaag”
Nu zit ik sinds een jaar vast aan de pil en dat gaat heel goed. Ik heb geen klachten en vindt het heel fijn dat ik niet ongesteld wordt (ik slik de pil door). Ik ben blij dat dit nu goed werkt, maar heb in het begin wel veel gestruggled. De informatie over anticonceptie vond ik vaak vaag; ik moest alles maar gewoon proberen volgens de huisarts. Eigenlijk heb ik de meeste informatie van mijn vriendinnen en mijn moeder, en via thuisarts.nl. Van de huisarts kreeg ik niet veel nieuwe info. Wel heeft hij me geholpen met het nemen van een beslissing. Het gesprek dat ik het fijnst vond, was het gesprek waarin er begrip was voor mijn situatie. Ik voelde daarbij geen veroordeling over iets, maar dat is ook wel eens anders geweest.
“Het voelt alsof de pil als eerste wordt aangeboden”
Ik zou misschien nog wel een implantaat in mijn arm willen als andere optie. Het voelt alsof de pil als eerste optie wordt aangeboden, en dat als die niet werkt dat we dan pas verder kijken. Als mannen anticonceptie zouden kunnen gebruiken zou ik dat wel goed vinden, om een gedeelde verantwoordelijkheid te hebben. Maar ik zou ook mijn eigen anticonceptie blijven gebruiken.”