“Ik heb twee keer een abortus gehad, één keer toen ik jonger was. De eerste keer was ik net 16. Ik heb er wel een naar gevoel aan over gehouden, omdat de sfeer in de kliniek erg naar was, de behandelend arts was gelukkig erg aardig. Ik denk dat ze met me te doen had, ik was natuurlijk nog erg jong. De bedenktijd van een week heb ik wel als moeilijk ervaren, ik wist al dat ik het wilde doen namelijk. Toch werden er telkens vragen gesteld, omdat ik zo jong was misschien. Maar juist dat was voor mij een reden om het te doen. De bedenktijd maakte het alleen maar zwaarder. 

De behandeling zelf vond ik niet heel pijnlijk, het was door middel van curettage, ik was volgens mij dertien weken zwanger. De behandeling was onder plaatselijke verdoving, daarna moest ik even uitrusten op een bedje. Daarna kon ik naar huis. Ik voelde me ziek en misselijk. Ook was ik bezorgd: zouden mijn ouders er misschien achterkomen via de zorgverzekering, ik snapte dat systeem nog niet zo goed. Ik schaamde me erg dat ik zwanger was geworden, mijn ouders hadden me namelijk gewoon geholpen met mijn anticonceptie. Die gebruikte ik dan ook, maar te slordig.

“Ik werd door een man behandeld, daar had ik niet op gerekend”

De tweede keer was tijdens mijn studententijd, ik was 21 en ging naar een kliniek in Amsterdam. Die plek heb ik als minder kil ervaren. Ik kreeg deze keer een roesje en ze plaatsten meteen een spiraal. Ik werd door een man behandeld, dat vond ik wel eventjes ongemakkelijk en daar had ik niet op gerekend.
Na afloop van de behandeling lag ik met allemaal vrouwen in een zaal. Ik kreeg een koekje en een glas ranja en mocht even blijven. Ik voelde me tussen al die vrouwen wel sterk, omdat iedereen daar lag, maar tegelijkertijd voelde ik me ook erg kwetsbaar. Net als de eerste keer was mijn vriendje er niet, dat vond opnieuw moeilijk, maar ook zo logisch, dat zag ik toen wel in. Het gaat ook over de veiligheid van de andere vrouwen.

Ik gebruikte in beide gevallen de pil. Waarom weet ik niet, maar ik ging er nogal makkelijk mee om. Zelfs na de eerste keer. Ik keek nooit precies welke pil ik nam, ik nam er gewoon één uit de strip. Ik had ergens gelezen dat het niet uitmaakte qua hormonen, ik weet in alle eerlijkheid nog steeds niet of dit nou uitmaakt. Beide keren ben ik door de pil heen zwanger geworden, maar dit had ik dus volledig aan mezelf te wijten. Achteraf weet ik niet waarom ik zo nonchalant was, ik had er gewoon heel veel vertrouwen in dat het wel goed kwam. En soms vergeet je als jonge vrouw ook even dat je zwanger kunt worden.

“Ze zetten meteen een spiraal. Een soort twee vliegen in één klap”

Bij mijn tweede abortus is er een spiraal ingezet, ik vond het ontzettend fijn dat deze mogelijkheid werd geboden! Ik vond het een drempel om hier zelf voor een afspraak te maken bij de huisarts, dus dat ze dat aanboden in de kliniek was heel fijn. Dat gaf me ook een prettig gevoel na de behandeling, een soort twee vliegen in één klap. Ik heb diezelfde spiraal nog steeds. Prima. Het is een veel beter anticonceptiemiddel dan de pil, gezien mijn slordigheid, hoewel ik nu ook ouder en verantwoordelijker ben geworden.

Over de nazorg  na mijn abortus weet ik niet zoveel meer. Ik  ben vertrokken en heb er niks meer van gehoord. Ik had dus wel die angst dat mijn ouders erachter kwamen, en zou hier best over geïnformeerd hadden willen worden. Hoe zit het met de geheimhouding? Ook de tweede keer kan ik me geen goede nazorg herinneren, behalve de directe nazorg met wat rust en een glas limonade en een koekje. Dat was een fijnere ambiance dan de eerste keer. Ook vond ik het echt, nogmaals, ontzettend fijn dat ze aanboden om een spiraal te plaatsen. Ook vond ik het eigenlijk in beide gevallen fijn dat het daarna klaar was, ik herinner me niet goed of ik eigenlijk nog langs moest voor controle. Daar staat me vaag iets van bij, maar in alle eerlijkheid heb ik dat niet gedaan. 

Ik heb het in eerste instantie niet aan veel vriendinnen verteld en zeker niet aan mijn ouders. Ik schaamde me ervoor, zeker over de pil waar ik zo slordig mee was. Dat de pil echt een streng regime vereist is me nooit helemaal duidelijk geweest. Ik heb hier wel wat informatie gemist. Of misschien dat een spiraal meteen de beste keuze voor mij was geweest. 

De mensen aan wie ik het later vertelde, reageerden gelukkig goed, vriendinnen snapten mijn situatie helemaal. Mannen heb ik het nog nooit verteld, ik heb het gevoel dat die het wat minder goed begrijpen en abortus radicaler vinden. Terwijl de kans dat je ongewild zwanger kunt worden eigenlijk heel reëel is. Dat vind ik wel jammer.” 

”