“Ik had mijn abortus op mijn 23ste. Mijn toenmalige partner en ik kenden elkaar net drie maanden. Wij gebruikten geen anticonceptie en zelf hield ik via de Flow app mijn cyclus nauwkeurig bij. Die ene keer gebruikten we geen condoom. Zowel ik als hij wisten dat ik ovuleerde. Het was nalatigheid, kinderlijk naïef bijna. Erna denk je: de eerste keer zal het toch niet meteen raak zijn? Maar ik voelde het direct aan mijn lichaam, mijn borsten zwollen op en ineens viel de wijn die ik dronk niet goed. 

Ik had destijds een grote kinderwens, ‘want dat hoort’. Nu kan ik zeggen dat dit voortkwam uit de ideeën van de samenleving en mijn omgeving. Dan ben je ineens zwanger van een guy die je net een paar maanden kent. Ik voelde aan alles: ik wil dit niet. Ook nu heb ik geen kinderwens.

Ik zat in een moeilijke situatie. Ik was halsoverkop uit het huis van mijn ouders vertrokken en ik woonde in een kleine kamer in een huis met twee huisgenoten. Ook kende ik mijn partner pas net en had ik ontslag genomen. Hoe zou ik een kind opvoeden? Ik kan niet eens voor mezelf zorgen nu.

“Na het weekend gingen de vijf dagen bedenktijd pas in”

Via google zocht ik de abortuskliniek op. Toentertijd had je vijf dagen verplichte bedenktijd en dat was niet fijn. Ik kwam er op een vrijdag achter en kon maandag pas naar de huisarts, daarna gingen die vijf dagen bedenktijd in. Ik wist zeker dat ik een abortus wilde, maar ik ging toch elke dag weer mijn keuze overwegen. Al met al was ik 7 weken zwanger. Die zaterdag had ik ook nog een familiefeest. Mijn jurk zat anders, mijn borsten waren groter. Ik dacht dat iedereen het zag: ‘Madhavi is zwanger’.

“Voor mijn vriend was sowieso weinig ruimte in het zorgproces”

Het hele traject was absoluut niet prettig. Elke stap die je zet doet je twijfelen of je de juiste keuze maakt. Zo richtte mijn huisarts zich tot mijn partner en zei ze: ‘Jij had beter moeten weten’. Ze sprak hem aan alsof hij een klein kind was. Alsof hij verantwoordelijk was. Daar zit je dan, als 23-jarige vrouw, die bewust kiest voor een abortus, maar kennelijk is deze keuze niet waardevrij in onze maatschappij. Voor mijn vriend was sowieso weinig ruimte in het zorgproces. Hij kreeg geen steun aangeboden, om te praten bijvoorbeeld. Noch mocht hij aanwezig zijn bij de echo. Ook tijdens de abortus, voorzorg en nazorg, werd hij verplicht te wachten in de wachtkamer. Van de abortus zelf weet ik verder weinig want je krijgt een roesje. Ik moest ook een spiraal afrekenen die ze direct plaatsen.

“Naar anderen was ik niet altijd open over mijn abortus”

De dagen rondom de abortus waren zwaar. Ik had vooral erna veel last van krampen, maar ik maakte totaal geen ruimte voor de fysieke en mentale signalen die mijn lichaam aangaf. Ik had mijn leven en een abortus moet er maar tussen gepropt worden. Deze ervaring deelde ik toen uitsluitend met mijn vriend. Hij is een enorme steun geweest. Naar anderen was ik niet altijd open over mijn abortus. De intensiteit voelen duurde best lang. Ik ben eind vorig jaar begonnen met therapie en ben toen pas echt gaan dealen met de effecten van deze ervaring. Ik ben blij dat ik de vrijheid heb gehad om het later te kunnen verwerken en de middelen heb voor professionele steun.

“Het is niet altijd een probleem, het is er gewoon. En zo moet er ook over gesproken worden”

Het is fijn om mijn verhaal te delen. Ik hoop dat het herkenning biedt voor anderen. Toen ik dit meemaakte kende ik niemand die een abortus had gehad, of hier open over was. Tot ik mij uitsprak. Ineens waren er meerdere mensen die vertelden over hun abortus. Als ik praat over mijn abortus is het echt om het te normaliseren. Het is een ervaring, een keuze, en meerdere mensen maken deze keuze elke dag. Het is niet altijd een probleem, het is er gewoon. En zo moet er ook over gesproken worden.”