Terug naar persoonlijke verhalen

“Meer emotionele hulp was mooi geweest”

“Ik ben nog steeds blij met mijn keuze, maar als ik terugdenk aan mijn abortus, voelt het toch naar. Ik had constant het idee dat er over me werd geoordeeld. Dit begon al bij de huisarts. Nadat ik meer dan vier weken zwanger bleek te zijn, werd ik uiteindelijk, na vijf dagen bedenktijd, doorgestuurd naar de kliniek. Hier voelde ik me ook niet op mijn gemak, ik voelde me eerder een nummer. 

Van tevoren had ik zelf informatie opgezocht zodat ik wist wat ik kon verwachten, vanuit mijn huisarts kreeg ik namelijk weinig informatie. Uiteindelijk was de kliniek toch anders dan dat ik dacht. Er was weinig persoonlijk contact en er waren stromen met vrouwen, het leek wel een soort fabrieksproces. Door corona mocht ik niemand meenemen. Achteraf had ik het wel heel fijn gevonden als er iemand was om mee te praten, een contactpersoon vanuit de kliniek bijvoorbeeld. 

“Toen het mijn beurt was voor de ingreep, raakte ik in paniek”

Eerst moest ik naar een kamer waar ik werd gewogen en werd gevraagd of ik het zeker wist. Ook werd hier nog een echo gemaakt, die ik mee mocht nemen als ik dat wilde. Daarna gingen we met vijf vrouwen en een begeleider naar boven waar we één voor één de behandelruimte binnen mochten. Toen het mijn beurt was voor de ingreep, raakte ik in paniek. Er stonden vier mensen in de ruimte, ik was alleen en voelde me niet op mijn gemak.  Ik schijn zelfs gehuild te hebben. Na de ingreep zorgde ik ervoor dat ik zo snel mogelijk weg kon door snel wat te eten en te plassen. 

Na mijn abortus stond ik buiten de kliniek met een folder over nazorg. Weer had ik het gevoel dat ik overal zelf achteraan moest. Ik moest na een maand thuis een zwangerschapstest doen als laatste check en dat was het. 

“De schuld werd constant bij mij gelegd. Dit gevoel had ik ook bij de huisarts”

Nu sta ik best sterk in mijn schoenen, maar het gebrek aan emotionele hulp was lastig. Aan sommige mensen in mijn omgeving heb ik het niet verteld. Gelukkig had ik ook vrienden en collega’s met wie ik hier juist wel over heb gepraat. Ook kon ik via de huisarts terecht bij een praatgroep. Het blijft wel een lastig onderwerp, want iedereen heeft er een mening over en de schuld werd constant bij mij gelegd. Dit gevoel had ik ook bij de huisarts. Daarnaast was er zowel hier als in de kliniek weinig ruimte voor mijn gevoelens die ook nog eens versterkt waren door hormonen. Dat zou wat mij betreft dus anders moeten. Meer ruimte voor emoties en meer uitleg. Liever alles dubbel uitgelegd krijgen dan er zelf achteraan moeten.”

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

Blijf op de hoogte van alle ontwikkelingen over Ava, abortus en anticonceptie. Al meer dan 900 anderen gingen je voor!

Ava is een initiatief van het Humanistisch Verbond

Ava is een initiatief van