Anne (31) had een abortus: “Sinds ik ben begonnen erover te vertellen, voelt het niet meer zo eenzaam.”

“Eerder deze week las ik dit op het internet; ‘De helft van de vrouwen* met een abortuservaring schaamt zich ervoor, en 59% kon er niet makkelijk over praten.’ Dat gevoel, dat we het er eigenlijk niet over mogen hebben, of erover moeten fluisteren en er niet hardop over kunnen praten, dat herken ik zo goed. Maar sinds ik ben begonnen erover te vertellen, voelt het niet meer zo eenzaam.

Ik ben opgegroeid in een huis waar abortus een taboe is. Niet vanuit religie maar omdat mijn moeder geen kinderen kon krijgen. Na 15 jaar vol miskramen, onderzoeken en IVF, raakte mijn moeder wonder boven wonder op natuurlijke wijze zwanger van mij. Ik kan mij enkel proberen voor te stellen hoe ontzettend pijnlijk, verdrietig en traumatisch deze jaren voor haar zijn geweest.

Omdat ik haar verdriet altijd bij mij heb gedragen, dacht ik één ding zeker te weten: Ik zou nooit een abortus nemen. Tot het moment dat ik met een positieve zwangerschapstest in mijn handen stond op de wc van mijn werk. De enige gedachte die in mij opkwam was dat ik het niet wilde, tenminste niet toen. Niet daar, op dat moment, en niet alleen, als 25-jarige vol met dromen. Maar aan de andere kant spookte die belofte door mijn hoofd. De belofte die ik mijzelf, en stilzwijgend ook mijn moeder, lang geleden had gedaan. Ik was overdonderd door tegenstrijdige gevoelens, een tikkende klok boven mijn hoofd, een lichaam vol veranderende hormonen en een rugzak vol met vragen waar ik het antwoord nog niet op wist. Maar waar ik heen moest voor mijn antwoorden? Ik had echt geen flauw idee.

“Spijt heb ik nooit gehad, maar ik heb me wel lang een vreemde in mijn lichaam gevoeld.”

En zo zat ik twee weken later nog steeds wat beduusd en vol met schaamte in een abortuskliniek. Spijt heb ik nooit gehad, maar ik heb me wel lang een vreemde in mijn lichaam gevoeld. Het heeft tijd gekost om mijn stem terug te kunnen vinden en over mijn ervaring te praten. En het heeft tijd gekost om mensen te vinden die mijn ervaring delen. Die ook weten hoe het voelt wanneer je hoofd en je hart elkaar tegenspreken; wel een kinderwens, maar niet op dat moment.

“Het is niet het verdriet van mijn moeder, of de mening van de buurvrouw of van een collega. Het is van mij.”

Mijn stem vond ik, en mensen met dezelfde ervaring ook, waardoor de rugzak vol vragen zich vulde met antwoorden. Zo ging ik me in de jaren die volgden steeds iets sterker voelen en kreeg ik langzaam het idee dat ik niet meer hoefde te fluisteren over mijn abortus maar dat ik dit van de daken mocht schreeuwen. Want het is geen zwakte en ik hoef mij er niet voor te schamen. Maar het belangrijkste wat ik leerde is dat het mijn ervaring is. Het is niet het verdriet van mijn moeder, of de mening van de buurvrouw of van een collega. Het is van mij.

“Door mijn rugzak te openen en de inhoud te delen hoop ik andere vrouwen die hier behoefte aan hebben te helpen.”

Ondertussen, 6 jaar later, vind ik het onwijs belangrijk om mijn verhaal naar buiten te brengen. Door mijn rugzak te openen en de inhoud te delen hoop ik andere vrouwen die hier behoefte aan hebben te helpen. Zodat zij niet dezelfde eenzaamheid en schaamte hoeven te voelen die ik zelf voelde.”