Waarom demonstreren we nog steeds? 

Dat is een vraag die in mij opkwam in aanloop naar de Feminist March aankomende zondag. En hoe langer ik achter mijn computer zit om deze vraag te beantwoorden, hoe meer vrouwen* ik spreek en hoe verder ik mij in dit onderwerp verdiep, kom ik eigenlijk alleen maar uit op 1 antwoord. Waarom niet?  

We kunnen nog steeds niet veilig over straat, Europese vrouwen verdienen per uur gemiddeld 15% minder dan mannen*. Het is zelfs zo dat als we op dit tempo doorgaan geen van ons gedurende ons leven gendergelijkheid zullen meemaken, en veel van onze kinderen waarschijnlijk ook niet. We zijn nog steeds ondervertegenwoordigd in de media en op besluitvormende posities, de gezondheidszorg is nog steeds gericht op mannen. Zo blijkt bijvoorbeeld uit onderzoeken dat 54% van de hartinfarcten bij vrouwen niet wordt herkend*. Maar ook op het werk hebben we te maken met genderongelijkheid. Gemiddeld verdienen vrouwen per uur 13 procent minder dan mannen en heeft 43 procent van de werkende vrouwen te maken gehad met situaties die wijzen op zwangerschapsdiscriminatie. Daarnaast beschikken we nog steeds niet over ons eigen lichaam, betalen we nog steeds voor onze menstruatie producten en is abortus nog steeds geen grondrecht, maar een misdrijf waar uitzonderingen voor worden gemaakt.*   

Zolang ongelijkheid de norm is in ons land, moeten we ons blijven verenigen en onze stem laten horen. Doen wat nodig is om de sociale, economische en politieke systemen in ons land te veranderen. Uit het rapport ‘Global Gender Gap’ van het World Economic Forum blijkt dat Nederland nog steeds onderaan staat op de ranglijst van de 22 West-Europese landen en Noord-Amerika. Nederland is hierbij zelfs gezakt van plek 16 naar 17*. Dus misschien zeg ik wat vaak “nog steeds” maar het is ook nog steeds “nog steeds”. Want verworvenheden als betere kinderopvang, seksuele vrijheid en een nieuwe rolverdeling tussen mannen en vrouwen zijn al vanaf 1969 en nog altijd onderwerp van maatschappelijk debat.

Door samen te komen op straat laten we onszelf onderdeel worden van een gemeenschap. Om het begrip van onze eigen ervaringen te vergroten en onderdeel te zijn van een strijd die groter is dan wijzelf. Dit helpt ons ook om verbinding te leggen tussen onszelf en vrouwen* overal. Vergeet daarbij ook niet dat de visuele impact van een groep mensen die eensgezind voor een groter doel lopen een duidelijke boodschap geven aan bondgenoten, tegenstanders en omstanders dat het onrecht wordt gezien, gehoord, erkend, maar niet getolereerd. Dat de ruimte voor deze strijd blijft bestaan en wordt verstevigd. 

Toen Hedy d’Ancona laatst de vraag ‘Hielp dat, dat demonstreren?’ gesteld kreeg antwoorden ze; ‘Demonstreren hielp mij, want soms ben je zo boos, zo verontwaardigd, maar moet je roeien met de riemen die je hebt en dat is dan vaak overgaan tot actie en de verontwaardiging te mobiliseren’* Demonstreren heeft en geeft zin.  

Dus laten we dat doen. Laten we onze verontwaardiging mobiliseren net zolang het nodig is. De aanwezigheid van jou, mij en van ons is urgent en nodig. Sluit je aan en laten we staan voor een samenleving waar gelijkheid niet alleen in theorie behaald wordt maar in de praktijk. 

▸ Zondag 5 maart is Ava aanwezig bij de Feminist March, 13:00 uur op de Dam in Amsterdam.

Meer lezen?
https://www.europarl.europa.eu/news/nl/headlines/society/20200227STO73519/loonkloof-tussen-mannen-en-vrouwen-in-europa-feiten-en-cijfers-infografiek
https://www.connecther.eu/nl/feiten-over-genderongelijkheid/
https://www.stemgendergelijkheid.nl/knowledge/gezondheidszorg/ 
https://decorrespondent.nl/13553/nu-is-het-moment-haal-abortus-uit-het-wetboek-van-strafrecht/1727160247758-41b73ce8
https://www.youtube.com/watch?v=3gQD1fpUmAM
https://www.mensenrechten.nl/themas/gendergelijkheid