Verdrietig

Het was je eigen keuze om een abortus te ondergaan. Dus waarom zou je verdrietig zijn? Sommige mensen zullen zo denken. Maar gelukkig niet veel.

Het kan zijn dat je verdrietig bent dat je deze keuze hebt moeten maken en in deze positie bent beland. Misschien was het een in- en intrieste ervaring. Het kan zijn dat je niet de ondersteuning kreeg die je wenste of dat je je alleen voelde in de abortuskliniek, of dat je er gewoon nog niet klaar voor was. Dit is geen fijn gevoel, en als je daar verdrietig van wordt, is dat logisch.

Het kan ook zijn dat je niet per se verdrietig bent over je eigen ervaring, maar dat het je raakt hoe erover abortus wordt gedacht in de samenleving. Het kan je van streek maken dat het een taboeonderwerp is. Dit kan invloed hebben op hoe je naar je eigen abortus kijkt.

“Ik heb geen spijt van mijn keuzes, maar het maakt me wel verdrietig dat ik op die momenten niet in staat was om een kind op de wereld te zetten en alles te bieden wat ik denk dat een kind nodig heeft.” – Malou

“Het was een verdrietige ervaring, ik heb er nooit spijt van gehad, maar ik had mezelf beloofd dit niet nog een keer mee te maken. En toch gebeurde het weer.” – Nuria

“Het verdriet is zo groot. De beslissing is zo complex en veel te onsamenhangend om in een paar honderd woorden samen te vatten. Als ik heel moe ben, ben ik heel verdrietig. Als alles goed gaat, heb ik er vrede mee.” – Dorothee